Trzeciego dnia czyli żniwa Świąt

Wesołych czyli jelonek czy łoś?

Atrakcje restauracji Flaming - weganom polecam zdać się tam na szefa kuchni, który robi świetne grillowane warzywa na świeżo. Po nich mój brzuch poczuł się świetnie - co nie miało miejsca w przypadku większości wyczynów na życzenie w niewegańskich lokalach. Gdy przejdzie mi żal, że nie mogę wyrażać się w samych superlatywach o większości odwiedzonych ostatnio topowych restauracji na Pomorzu, napiszę szczerzej niż mawiam o tym, jak na co dzień kanibalistyczni szefowie nie tylko próbują przygotować jadalne dania roślinne, ale również zrobić to w sposób finezyjny - co w końcu okazuje się być możliwe!

Świąteczne ciasteczka czyli tego bym się po sobie nie spodziewała

Wczoraj obiecałam w pracy ciasteczka. Słowo się rzekło, ale został kawałeczek ciasta i postanowiłam przygotować też miniprezent.

Ciasteczka cytrusowo-żurawinowe.
Osiąg: 3 i 1/2 blachy gwiazdek, dzwonków i choinek
Składniki: po szklance mąki kokosowej i owsianej, po 2 duże łyżki mielonego cynamonu i kakao, szkl. płatków kokosowych zmielonych na tłuste okruchy, 200 g kandyzowanej skórki pomarańczowej (Bakalland, ok. 50% cukru) zmielonej ze 100 g orzechow laskowych i 25 g włoskich, słoik powideł jabłkowych bez cukru (Dawtona), po 3 łyżki soku z cytryny, syropu z agawy i roztopionego masła kokosowego, i motyw przewodni: zalewa ze słoika Criangrii (Provitus) - plus reszta: całe owoce żurawiny i plasterki cytryny do dekoracji.


Ugnieć masę, rozwałkuj do placków o grubości około centymetra i wycinaj... piecz w 180c i żongluj blachami w piekarniku, jeśli tego potrzeba, żeby równo dosmażyć tym ciasteczkom. W połowie pieczenia, gdy powierzchnia się utwardzi, nałóż na ciasteczka rozgniecione w palcach (odzianych w winylowe rękawiczki) owoce żurawiny, by się dobrze poprzyklejały. Z ciasta, którego nie ma jak już wycinać, uformuj co bądź...

Okruchy natury czyli spacerem po centrum

Czy w środku miasta można znaleźć naturę, czy na pustyni można znaleźć życie? Ulica Wilcza:

Oraz Plac Politechniki:

Mądrość ulicy czyli refleksje przedświąteczne

Nie mając wyboru, tylko pracując zapamiętale, jakby nie gotuję, bo wspólnorodzinne wysiłki (jak kolejny bigos) znowu wyglądają pięknie. Bedąc w refleksyjnym nastroju przemówię obrazami.

I jeszcze: Szatan boi się ludzi radosnych:

Elektryczny zachód słońca czyli przerwać milczenie

Wystarczy sama grypa, żeby już nie mieć nic do powiedzenia. W takich sytuacjach zdecydowanie polecam moja surówke z brukselki z sosem czosnkowym chili oraz zieloną herbatę z imbirem, cytryną i syropem klonowym. Utwierdziłam się właśnie w przekonaniu (teoretycznie i praktycznie) o słuszności tej drogi. Moja dieta karmi armię moich małych sprzymierzeńców - bakterii jelitowych. Tych dobrych, które od co najmniej roku łykam na noc w postaci suplementu diety odkąd po raz pierwszy dowiedziałam się o tym, że pomagają być szczuplejszym. No bo jestem. To teraz ten elektryczny zachód słońca, gdy mogłam wyjść tylko na balkon.

Natomiast jeśli chodzi o teorię, o tej książce napisałam (we wstępnej wersji tekstu), że powinien przeczytać ją każdy lekarz. Zastanawiałam się potem, czy np. ortopeda też? No cóż, skoro skończył studia, posiada wszelkie narzędzia, by wyciągnąć z niej maksimum tego, co najważniejsze. A są to precyzyjne informacje na temat tego, w jaki sposób naprawdę zadbać o życie w zdrowiu - bez tej całej szkodliwej medycyny. Chociaż piszę też, że książka została napisana w przystępny i dowcipny sposób - bardzo więc polecam!

Martwe kwiaty czyli krótka podróż o zmroku

Tylko w takich miejscach można spotkać tak niestosowne widoki... Kwiaty kończą tu przedwcześnie jak za życia martwy śmieć.

Z drugiej strony tu śmierć nikogo nie dziwi.

Są jednak miejsca gdzie rośliny mogą karmić swoimi owocami głodne zimą ptaki.

Nalewanie i czekanie czyli policz procenty

Dziś Święto Dziękczynienia i z tej okazji odbyły się warsztaty kulinarne ze śliwką kalifornijską. Cook Up po raz drugi, tym razem z szefem kuchni restauracji Aruana w Serocku Witkiem Iwańskim. Żałuję, że pomimo kilku okazji nigdy tam nie dotarłam, bo zdobywają nagrody.

Studio zostało od wczoraj pięknie udekorowane, mam nadzieję, że choinka już zostanie, a mnie urzekły dekoracje stołu - poza blaszanymi kubkami, których tu nie przytoczę, ale to na eggnogg - bez wnikania sama nazwa mi wystarczy, by zignorować ten cały emaliowany koncept.

Ze ze względu na obecność martwych indyków i innej padliny zdecydowałam się na nalewkę, która ma być gotowa za 6 tygodni. Zobaczymy. Pod okiem sommeliera z tejże restauracji wreszcie zgodziłam się wlać do tej butelki tę jedną z najlepszych marsal... ale anyż do cynamonu przeforsowałam.

Przepis wyglądał mniej więcej tak (wiem, bo wyprodukowalam w sumie 5 butelek po 900 ml): 150 g suszonych śliwek kalifornijskich (ok. 14 szt.) posiekać i zalać z cynamonem (nie pokruszyłam swoich lasek, ale za to zmiażdżyłam tuzin ziaren anyżu) 300 ml wódki i 250 ml marsali. W razie potrzeby dopełnić czystą wodą, zawekować, ustawić w fajnie przygotowanym kąciku foto z upolowanymi gałązkami i upolować co powyżej i poniżej.

Na koniec chciałabym serdecznie pozdrowić Beatę i Lubomira Lipov, których dziś poznałam z wielką radością - i słusznie, bo od razu poczułam, że są to ludzie, których będę chciała pozdrawiać.

I już całkiem na koniec dodam, że można by policzyć, na jaki procent jest to odłożone - ale odsetki dopiero w przyszłym roku, bo jak doczytałam przepis, to okazało się, że po 6 tygodniach maceracji trzeba toto odcedzić i rozlać na 6 miesięcy do butelek...

Co jajem czyli ostatnie wysiłki

Ponieważ moje posiłki były ostatnio wysilone, a jednak zdjęcia zostały zrobione, zamieszczam dopiero.

Frytki z pietruszki, która miała być pasternakiem, z sosem sojowym zapewne Kikkoman mam nadzieję. Zjedzone na koniec dnia pracy.

Weekendowy placek śniadaniowy, sprawdzony z hummusem Sante z oliwkami i pomidorem. A placek z grubej semoliny z mąką z płatków owsianych, z wodą i suszonymi przyprawami (płatki papryki, czosnek niedźwiedzi, lubczyk) - zmiksowane na ciasto naleśnikowe i wykończone czarnuszką, a usmażone jak zwykle na mieszance oleju rzepakowego i brutalnej oliwy.

Surówka z surowej brukselki znowu z sosem słodkim czosnkowym TaoTao (20% cukru) i Kikkomanem oraz smażonym tempehem od Merapi - tym razem z sokiem z ekocytryny i prażonymi orzechami włoskimi. I baskijską papryką suszoną Piment bio d'Espelette A.O.P, www.ethiquable.coop. I tu mała rada: nigdy nie ufaj orzechom włoskim (i każdym innym nasionom oleistym), których nie dostałaś czy nie dostałeś w hermetycznym opakowaniu, tak jak te na piernik od Palmy - ta ich kostka do pieczenia to prezent dla wroga. Sałatka pycha tylko ten pierwszy kęs, to był pech... No a teraz zachęta od pyszne.pl czyli jedzenie na zamówienie. Pośród 3 wegańskich miejsc wybrałam jedyne możliwe w owej opcji ze sprawdzonego już o dziwo pozytywnie LafLaf (o dziwo, bo wolę własne ekologiczne jedzenie!). I było bardzo pięknie. I tylko wycinek tego:

Za kuchnią i za stołem czyli dzień kulinarny

Dziś dzień kulinarny. Zamiast spotkania z Gellwe i Panią Marylą Rodowicz wybrałam gotowanie z Janem Kuroniem i obiad z laureatami konkursu Kuchni+. Ale po kolei. Najpierw warsztaty kulinarne w studio Cook Up przy ulicy Żeromskiego, towarzyszące premierze książki o sprytnym gotowaniu bez wyrzucania resztek. Popieram i znam się z bohaterem spotkania z licznych pokazów chociażby dla Biedronki - które, jak muszę powiedzieć, zawsze odbywają się w dobrych miejscach i z wielką klasą. Choć niestety często brak jej gościom, uniwmożliwiającym uchwycenie słów sommeliera. Zachęcona do tego, co robię zawsze, gdy tylko uda mi się nie znaleźć pretekstu do niegotowania, czyli do robienia swojego, postanowiłam pójść klasycznym tropem wyzwań, gdy dostrzegłam wielkie pęczki selerów naciowych. Wybrałam stanowisko z sałatkami, wiedząc, że nie zamierzam po prostu połączyć zawartość toreb z oliwą i octem, tylko coś wykreować. Efektem była sałatka, której nawet nie ma na zdjęciach, bowiem została rozdrapana przez liczne osoby z mężem włącznie. Oto ona. Sałatka z jarmużu i karmelizowanego selera naciowego pęczek selera pokrojony w jak najcieńsze plasterki, podsmażony na oliwie z 10 ziarnami anyżu (żałuję, że nie miałam czasu poszukać moździerza), ocet jabłkowy i balsamiczny, sos sojowy i syrop klonowy - po łyżce, a potem podlewaj, dusząc i smażąc seler umiejętnie, by skarmelizował. Udało się pomimo ciągłego wyłączania całej kuchenki tj. płyty zamiast swojego palnika. Pod koniec wrzuciłam duży kawałek imbiru i 5 ząbków czosnku, wszystko w drobnych kosteczkach i w marynacie octowo-sojowej. A na sam koniec 4 gałęzie solidnego koperku, posiekane. Do tego jarmuż Fit and Easy zblanszowany na stalowej patelni nad octem jabłkowym, 4 pomidory w szesnastkach (w jednych szesnastych części...), puszka drobnej czarnej fasoli, opłukanej częściowo wodą, 1/2 szkl. czarnych oliwek w połówkach oraz 1/3 szkl. podprażonych na sucho pestek dyni. Za suche podlałam jeszcze sosem sojowym i octem - do smaku, jak gotują w amerykańskich przepisach. Na co dzień daję znane sobie składniki w intuicyjnych ilościach i jest git. Tu jednak udało się, Jak Kuroń z ciekawością spożył całą porcję. I kilka osób się pożywiło, ale ja dopiero po lunchu, czyli później. A poźniej nastąpiła Ceremonia wręczenia certyfikatów "Kuchnia+ Poleca" w restauracji 2/3 na ul. Wilczej. Wegańskość menu potwierdziłam zawczasu. Wśród przedstawionych restauracji z różnych miast poza Warszawą znałam jedną z Gdańska, którą odwiedziłam w październiku. Teraz przystawką był krem z buraka ze sferycznym chrzanowym ravioli. - Jak smakuje? - pytano mnie. Nie wiem, bo czuję tylko sól. Ale pełnię bulionu warzywnego również - nie byłam w stanie wyczuć mięsa, choć nie mogłam go też wykluczyć. Zupy za dużo, sfer za mało, bo tylko trzy sztuki... I zabrakło mi urozmaicaczy - bo kilka kiełków microgreensów to za mało. Szef kuchni Marek Kropielnicki pochodzi z Anglii, czego trudno się domyślić przy krótkiej wypowiedzi. Jednak wie, że wegańskie to na bulionie warzywnym. Nadmienił to przy następnym daniu - risotto z buraka.

Znowu? Zapytałam bezgłośnie, gdy inni obok bażanta jedli topinambury i drobne czipsy z jarmużu. Znowu. Czy ten ryż powinien być niedogotowany? Jestem pewna, że kasza to by było to, bo nie było znowu czego tak wchłaniać temu ryżowi. Gdyby jednak zawarł te truflowe aromaty, jakie były w wykończeniu dania... No ale w zgrabnym kopczyku tkwił jeden wielki czips z batata i jeden z buraka (dlaczego nie dostałam noża?), a na nich kiełki pora. I oliwa truflowa i plasterek najprawdziwszego grzyba - i nawet wino specjalne do tego (vegan organic Adobe merlot Reserva Chile 2013 - od Virgin Wines, jak zobaczyłam po czasie w necie). Można podsumować, że danie główne było z nutą wegańskiej wieprzowiny, bo to właśnie podobne do męskich hormonów androstenony dają truflom ten aromat, tak pożądany przez ludzi i świnie. I tylko pozostalo pytanie: czemu te orzechy włoskie w risotto były w takich wielkich kawałach - i dlaczego było to takie nudne... A deser wegański to nie może być burak - myślałam. Zapowiadała się równie bordowa gruszka (w czerwonym winie z przyprawami korzennmi i praliną z prażonego słonecznika i orzechów włoskich) w towarzystwie karmelizowanej kalarepy i sorbetu cytrynowego. Sorbet miałam szybko odsunąć, bo to na pewno cytryna z konserwantem, czyli migrena murowana. Co nie przeszkodziło mi tego spróbować, po czym zastanawiałam się, czy ten godzinny ból głowy to po winie, teflonie z patelni, gazie z podgrzewacza, czy espresso na koniec. I tak: karmelizowana kalarepa smakowała jak kalarepa, gruszka była jak gruszka, a posypka megasłodka. Lody topiły się na glut. Ten przepis był zainspirowany podpowiedziami współpracowników - chyba niesłusznie.

I podsumowując mogę powiedzieć tak: na pewnym poziomie wszystko jest smaczne. Ograniczeniem jest to, czego ktoś nie może i nie chce jeść. I choć rzadko występują rażące błędy, zawsze wszystko mogłoby jednak być jeszcze lepsze. Chyba, że rzeczywiście zdarzy się taki moment, gdy naprawdę wszystko będzie idealne - bo to się zdarza, o czym wkrótce w końcu opowiem.

Bee gees czyli przyjemność z Biedronki

Nie wiadomo jeszcze, jakiego rodzaju to będzie przyjemność ale bigos /czyli bee gees/ mojego męża jest przepyszny. Zasługa to koperkowej kapusty kiszonej w kubełku (wiem, wiem, plastik) z Biedronki która skądinąd miała same zalety, czyli bezkonserwantowość. 1 kg kapusty duszonej pod przykryciem z olejem rzepakowym z łyżką ksylitolu, 2 cebule podsmażone na oleju, szkl. suszonych grzybów zbieranych przeze mnie we wspominanych już lasach, w kawałkach, namoczonych przez 30 minut we wrzątku, pieprz, ziele angielskie i liść laurowy, sos sojowy Kikkomann, na końcu brązowe ekologiczne pieczarki - 1/4 szkl. gotowych, usmażone przeze mnie rano z sosem s. oczywiście. Z jedynej takiej uprawy tych przecudnych grzybków w Polsce.
Pięknie pyszne, idę po drugą porcję, ale co będzie dalej?
Jak to śpiewa wspomniana trupa, stayin alive... albo wręcz przeciwnie, bee gees okaże się kojącym sterany nerwami żołądek swoim eliksirem kapuścianym.

Komosa i full kokosa czyli siedem godzin bez jedzenia

Dziś przystąpiłam do realizacji planów, które leżały w szafkach i lodówce i wołały "jeść!"

W kolejności przeznaczenia do spożycia, to była sałatka z czerwoną komosą. Tu wersja nocna - z sałatą rzymską.

Najpierw ugotowałam komosę. Pokroiłam w piórka 2 małe czerwone cebule, w kostkę - 2 słodkie papryki: długą czerwoną i jędrną zieloną; dodałam natkę pietruszki (posiekaną, zamrożoną) i superdressing z soku z całej cytryny, sosu czosnkowego chili TaoTao, sosu sojowego Kikkoman, z oliwą extragorzką i czarnym pieprzem. Zamarynowane warzywa połączyłam z zimną kaszą.

Ale zanim to się stało, robiłam o wiele skomplikowańsze rzeczy.
Urodzinowe surowe oczywiście wegańskie "ciastko" kokosowo-gruszkowe. Brzmi mało skomplikowanie, ale jest wielkim wyczynem niewiadomego smaku.

No i batony. Dziś nie dość, że klasyka: surowy kokos-nerkowiec-daktyl-kakao-banan-cytryna, to jeszcze nowość: przekładańce, wuzety, zebry, było pomysłów na nazwę co nie miara, ale chyba będą zwykłe nadziewańce. Z białą warstwą kokosową - taką, jak spód "ciastka": 2 i 1/2 szkl. mąki kokosowej, 5 łyżek mąki owsianej, puszka mleczka kokosowego, 60 ml oleju kokosowego, 3 łyżki ksylitolu, łyżeczka cynamonu, szczypta soli, sok z 1 i 1/2 cytryny. Do batonów była połowa tego kitu.

A "ciastko" też będzie jutro - 3 gruszki zmiksowane ze skórką, sokiem całej cytryny, ziarenkami z laski wanilii i być może to przesada będzie wielka, ale 6 łyżkami babki jajowatej... Pod masę gruszkową poszła warstwa połówek miękkich daktyli. Na wierzch będą jutro daktyle pozostałe oraz posypka z skruszonych czipsów bananowych... I świeczki. I konfetti. I miętowy opłateczek, a dla pewności - dynamit.

Dodam tylko, że gdy gotuję, to nie jem. Siedem godzin minęło, kramik na dziś zamknięty.

***
PS. Pierwszy test. Ledwie zdążyłam ze zdjęciem...

No i degustacja tego cuda.

To co ja w ogóle jem czyli nieliczne wysiłki

Robienie zdjęć wymaga dobrego oświetlenia, a ja żyję w mroku. Ale oto moje nieliczne wysiłki...

To wczorajsza sałatka z surowej brukselki. Na wierzchu pokruszony tempeh, gotowy już w postaci smażonej, i sos czosnkowy TaoTao z sojowym Kikkomana, octem ryżowym, natką i gomashio z prażonego sezamu utartego z suszonymi glonami i solą himalajską.

A to ulubione śniadanie w tym wspaniałym czasie gdy można mieć maliny i jeżyny... Płatki koniecznie jaglane, a najchętniej i owsiane, i najlepiej banan (choć tu musiało wystarczyć jabłko) i naturalne mleczko sojowe.

A to wegańskie "sashimi" ze smażonego tempehu. Z bezmlecznym chrzanem i musztardą Dijon, sałatą masłową z pomidorem, zielonymi oliwkami i smażoną cebulką.

Dola niedola czyli granice weny

Czy istnieje pewna liczba słów, które mogę (przynajmniej z sensem) każdego dnia napisać i wypowiedzieć? Czy marnując tę „kwotę” słów (ang. „quota” – przydział, limit) na klepanie e-maili, bezsensowne gadanie czy tym bardziej – drenujące energię utarczki, mam niedobór weny, czyli natchnienia do tworzenia esencji? W moim przypadku to pisanie artykułów, a skoro chcę pisać nie tylko o moim głównym czasowniku („jeść”) –  również ten blog. W związku z wielogodzinnym gadaniem bzdur i płytkimi tematami bieżącego życia, moja dola może okazać się wyczerpana.

Każdy chyba zna jakąś historię bezpłodnego autora, który próbuje wycisnąć z siebie perłę geniuszu, jeśli mogę to tak ująć. Nie każdemu jednak wychodzi „Lśnienie”, jeśli mogę tak to metaforycznie zestawić. W moim przypadku zachować sens wypowiedzi, kiedy wokół zawierucha – to całkiem niemożliwe.

Zamiast jednak wpadać w szaleństwo, warto zainwestować w swoje zdrowie i dobre samopoczucie, przygotowując coś arcyzdrowego i przy okazji przepysznego – tak, że można jeść słodycze na co dzień i zamiast wyrzutów sumienia mieć poczucie dobrze zainwestowanych kalorii. Dlatego właśnie robię surowe i prażone batony – o czym już wkrótce. Na razie jednak myślę intensywnie o przepisach ze strony nouveauraw.com – i gromadzę składniki.
Dla inspiracji kilka zdjęć.

Ponieważ nie liczę na znalezienie i wydanie masy kasy na mąkę z „tygrysich orzechów” (tiger nut) – jak na razie widziałam coś w ten deseń tylko w sklepie wędkarskim. Ale to były kulki z mąki i syropu z tego orzecha, ponoć atraktant „dla” karpi – z naturalnym sodzikiem, więc może zrobić z nich ten spód... Żartuję, bo mam mąkę z orzecha kokosowego, mleczko kokosowe, olej kokosowy, czipsy kokosowe i napój kokosowy. Dzięki nim moja niedola powinna jak za dotknięciem kokosa zamienić się w dolę – chyba że będzie tak pięknie, jak z dynią...

 

Dyń dyń czyli wzywa halloween

Na tę okazję mądra dynia. Projekt powstał od ręki, w miejscu spożywania kanapki. Zakończywszy objadanie się przystąpiłam do szukania narzędzi pracy.

Zaczęłam od nacięcia czaszki piłką. Poprowadziłam je poziomo od potylicy wokół głowy. Od razu doleciał do mnie chakterystyczny zapaszek surowej dyni, jak wiele surowych – niezbyt przyjemny. Przy piłowaniu powstały drobne opiłki kości. Górna część czaszki dyni dała się zdjąć łatwo jak przykrywka halloweenowego lampionu.

Skóra była twarda, a zapachn nieprzyjemny, co nie zachęciło mnie do wysilania się. Piłka okazała się mocarna, ale trudna do prowadzenia. Dłuta będą lepsze do innej roboty, najlepiej rzeźbienia w melonie.

Dyń nie wygląda na zbyt rozgarniętego, ale kto byłby po trepanacji czaszki?

 

 

Troje nas i las czyli nastroje

In mood for moods...

Czaju daj czyli zdrowy wrzątek

Gorąca woda – podstawa istnienia ludzkości! Pozwala ugotować niestrawne i szkodliwe na surowo pokarmy i przygotować rozgrzewające napary. Wody pijemy tak dużo – bo powinniśmy co najmniej 10 litrów tygodniowo, a dobrze by było nawet dwa razy tyle. To przecież jeśli w ciągu roku wypijemy 500-1000 litrów roztworu chemii, to hu hu! Mogą sobie przekonywać spece z warszawskich wodociągów, że woda na wylocie z oczyszczalni to pychota. Ale mieszkałam już w takich miejscach, gdzie nie dało się nią nawet wypłukać zębów.

Długotrwałe przyjmowanie związków chloru sprzyja nowotworom pęcherza. A co z przechowywaniem wody źródlanej i mineralnej w butlach z tworzywa? To przynajmniej materiał z mniej reaktywnych składników – nie to, co wielkie, sztywne i przejrzyste jak szkło butle do kranika z bisfenolem-A. W kranikach i przewodach filtrów przepływowych czają się bakterie, które spożyte zwłaszcza w poniedziałek na pusty żołądek z owocami są przyczyną zażywania 20 tabletek węgla, bo tylko tyle w dwóch porcjach jest je w stanie wyciągnąć z żołądka. Pij przegotowaną – to samo ze względów sanitarnych z wodą oligoceńską. Mamy szczęście mieszkać w kraju położonym na złożach wód. W obliczu globalnej suszy dalibyśmy radę – pod warunkiem, że oligocenka przestałaby się lać na ulice z uszkodzonych kranów. No i mamy wspaniałe wody mineralne, ale tylko te według starej klasyfikacji; dzięki lobby koncernów tak nazywa się już również czystą wodę ze złóż, ale tak ubogą w składniki mineralne, jak kranówka. Picie skandalicznie niskozmineralizowanej wody sprzyja (z czasem) zawałom i wylewom, bo zaburza bilans związków mineralnych i jest tak uboga z magnez, że będący w (nie)równowadze z nim wapń osadza się od nadmiaru w tętnicach. A zdrowa woda to tylko właśnie ta dość wysoko zmineralizowana, bo inna jest tylko niezbędna albo wręcz szkodliwa.

O tym będzie jeszcze osobno, i o kultowej Muszyniance, bez której musiałabym żyć na tabletkach z cytrynianem magnezu. Jeśli komuś się wydaje, że je full magnezu, bo kupuje kaszę gryczaną, pełnoziarnisty chleb i czekoladę (mleczną!), to o tym O magnezie może zapomnieć, bo jest mało przyswajalny. Lepiej wybrać orzechy, fermentowaną soję (tempeh, miso), kwaśny żytni razowiec i wysokomagnezową wodę: proporcje wapnia do magnezu jak 2:1, łatwo się domyśleć, kto jest najbliżej ideału. I to zawsze była rodzinna polska firma.

Wracając do herbaty i tworzyw, sięgamy tematu plastikowego dzbanka filtrującego z plastikowym wkładem i plastikowego czajnika z Chin, który, o zgrozo, rogrzewa się oczywiście aż do 100C! Jeśli gotujesz wodę na gazie, to wdychasz jeszcze lotne cząsteczki – produkty spalania szkodliwe dla płuc. Chyba, że zainwestujesz w kuchenkę z katalizatorem (jestem pewna bez sprawdzania, że takie są, skoro istnieje polska płyta z Wronek, która ma takie właśnie palniki pod szklaną płytą i jest super-eko, ale to oczywiście to jest inwestycja w zdrowie). Zmęczona tymi ostatnimi zakupiłam na wyjeździe piękny, na pewno chiński czajnik o niewątpliwie chińskiej nazwie Botti, w dawnym GS-ie, a dziś Lewiatanie.

I tu zadziałało prawo Murphy'ego, które w tym przypadku mówi:

Jeśli plastikowy czajnik kupiony koło domu za 40 złotych zawsze działa, to stalowy za 100 złotych kupiony daleko od domu na pewno nie będzie, czyli prawodopodobieństwo tego, że nie było się co nakręcać na zdrowy czaj, rośnie wraz z ceną czajnika i odległością do sklepu.

No i patrzę sobie w Rossmanie, a na miejscu mogłam kupić w tej samej cenie uroczy elektryczny czajnik ceramiczny, piękny jak czerwona biedronka w białe kropki.

Wobec czego mam odważny zamiar poznać cenę szklano-stalowego czajnika elektrycznego Russel&Hobbs z wbudowanym (plastikowym) filtrem Brita, szczegóły wkrótce!


(materiały prasowe)

 

Nosa los czyli w perfumiarskim raju

Miałam przyjemność uczestniczyć w otwarciu jednego z butików laboratorium perfum Mo61.

O moich fascynacjach zapachowych opowiedziałam współzałożycielowi firmy, który zniósł grad pytań na temat życia z nosem (czy na co dzień daje więcej udręki niż przyjemności? O tak!) i skomponował pachnidło moich marzeń z najulubieńszych składników (tutaj wszystkie są z Grasse)..

Tym numer jeden jest oud /ud/ czyli żywica drzewa agarowego (kilka gatunków rosnących endemicznie w południowo-wschodniej Azji), zainfekowane przez pasożytniczy grzyb.

Niemoralna podstawa perfum osnuta jest lekkim i pozbawionym słodyczy woalem świeżości trawy cytrynowej i werbeny, gdyż cytrusowe akordy współgrają z oud, a ja nie jestem fanem owocowych źródeł związków takich jak limonen, citronellol, citral czy eugenol. Z ziołowym wręcz posmakiem paczuli, no i żywicznymi dodatkami, między innymi ambroksanem i kaszmeranem, kojarzy się z leśnym mchem (o którym nie wiedziałam, dlaczego mam go ciągle przed oczami) i dżunglą po deszczu.

Uważam, że dwieście złotych za stworzenie 30 ml własnego zapachu w eleganckim flakonie z atomizerem nie jest wygórowaną ceną, zwłaszcza że brakuje perfum oryginalnych i pozbawionych tej męczącej słodkiej nuty, która zalewa nas jak fala migreny, sącząc się zarówno z wód damskich, jak i męskich. Pachnieć sobą – to możliwe dzięki pomysłowi na pracownię zapachów, którego  autorką jest Monika Zagajska.

 

 

 

Była to prawdziwa przygoda – kupując nowe pefumy nigdy nie przewidzisz losu swojego nosa.

Gdy leży on w twoich rękach, sprawy stają się fascynujące.

 

 

Jaglany chrup czyli o proso mie proso

To było w niedziele, ale ja pierdziele.

Jedne z lepszych, ale każde następne są.


Kruche ciastka jaglano-cytrusowe

Składniki, dodawaj po kolei: 400 g kaszy jaglanej, zmielonej w młynku do kawy (3 młynki) * tyle samo zmielonych płatków owsianych * 1/3 szkl. ksylitolu * 1/4 szkl. nerkowców, zmiksowanych w malakserze na drobne lepkie okruchy z * 3/4 szkl. suszonych czipsów kokosowych * 1/4 szkl. roztopionego masła kokosowego * 5 łyżek gorzkiej włoskiej marmolady z pomarańczy ze skórkami * 2-3 łyżki wody * 3 średnie banany, zmiksowane na mus z * 1/4 szkl. soku z cytryny * woskowany pergamin z brązowego papieru w arkuszach (mój kultowy to Rubin)

Wymieszaj dokładnie składniki oprócz 2 łyżek marmolady, wyrób lekko, ulep 2 kule, zawiń w pergamin i włóż do lodówki, żeby masa zgęstniała, rozwałkuj między arkuszami pergaminu, wytnij ciastka, nie wiem już ile, bo połowa zjedzona, i piecz w 170C aż będą chrupkie i nie przypalone za bardzo. Zanim przypieką się z pierwszej strony, posmaruj połową rotworu 2 łyżek marmolady z 3 łyżkami wody, po drugiej stronie tak samo, na końcu nałóż skórki.

 

 

 

 

Surowa noga czyli grzybkiem w gardle

Wycieczka do pięknych lasów mieszanych przyniosła koszyk grzybów.

Podgrzybki, siniaki, a nawet po dwie dość stare kury i zdeptane przez nas w pierwszej chwili maślaki.

Jesień nie jest czasem, gdy zbieram grzyby – wolę przymus zbierania wcześniejszych i najłatwiejszych w obyciu kurek. Naprawdę trzeba się uprzeć, żeby pomylić je z czymś innym. To natomiast najłatwiejsze właśnie o tej porze roku, gdy roi się od ich podróbek.

Wsparta doświadczeniem innych zdecydowałam się oczyścić grzyby trzymane w koszyku na balkonie jeszcze tego samego wieczora, a rano czyli w południe przystąpić do przygotowywania ich do spożycia.

No właśnie! Pięknie grube sine plastry, półpołowki jędrnych brązowych młodziaków, a nawet całe malasy! Tak właśnie przygotowałam al dente grzybasy. Nie ma co mówić. Herbata na tego sampla – surową nogę!
Zawsze jem niekurki nie bez lęku. Zawsze sama je oprawiam – wegański oprawca grzybów, bardzo mi przykro. Pobrałam próbke lasu w postaci koszyka z kępą saprofitów. Zasadzę pod kloszem, podłożę reszki grzybni pod to, co już rośnie, proszę bardzo.

Były też inne, warto docenić ich piękno.

 

 

 

Uduszone do maksymalnego zagrzybienia sosu, te właściwe leżą o tu, z makaronem soba.